آنچه در این مطلب خواهید خواند
بسیاری از افراد کمی خجالتی هستند، اما افراد مبتلا به اختلال اضطراب اجتماعی (که به آن فوبیای اجتماعی نیز گفته می‌شود) می‌توانند در موقعیت‌های اجتماعی ساده دچار اضطراب شوند.
پیتر (اسم مستعار) تاجری باهوش و زیرک با مدرک دکترا و آینده‌ای روشن بود. او به سرعت پله‌های ترقی را در شرکت طی کرده بود، اما وقتی به او پیشنهاد ارتقای شغلی دیگری داده شد – ارتقایی که او را در صدر بخشش قرار می‌داد – آن را رد کرد و حرفه‌اش را به خطر انداخت. چرا؟ فکر اینکه در یک جلسه مهم، که در موقعیت جدید لازم بود، در مرکز توجه قرار گیرد، پیتر را دچار وحشتی کورکورانه و ناامیدکننده کرد، همراه با علائم جسمی مانند گرگرفتگی، تعریق و تپش قلب .
پیتر به چیزی مبتلا بود که روانپزشکان آن را اختلال اضطراب اجتماعی محدود (SAD) می‌نامند – ترس شدید، غیرمنطقی و مداوم از مورد بررسی دقیق قرار گرفتن یا ارزیابی منفی توسط دیگران. افراد مبتلا به SAD که به عنوان فوبیای اجتماعی نیز شناخته می‌شود، تمایل دارند نسبت به انتقاد و طرد شدن حساس باشند، در ابراز وجود خود مشکل داشته باشند و از عزت نفس پایین رنج ببرند. اختلال اضطراب اجتماعی می‌تواند مانند پیتر “محدود” باشد (او فقط از مورد بررسی دقیق قرار گرفتن در محل کار می‌ترسید) یا “عمومی” باشد – یک بیماری بسیار ناتوان‌کننده‌تر که می‌تواند همه چیز را از راه رفتن تا سر میز رستوران گرفته تا شرکت در عروسی بهترین دوستتان به وحشت محض تبدیل کند.
در ماه فوریه، دو داروی ضد افسردگی ، Effexor و Zoloft ، به فهرست حدود دوازده داروی تأیید شده برای اختلال اضطراب اجتماعی اضافه شدند و باعث ایجاد علاقه مجدد به این بیماری کمتر شناخته شده شدند. آیا اختلال اضطراب اجتماعی فقط نام دیگری برای خجالتی بودن واقعی است؟
ترمز کردن زندگی
به هیچ وجه، بسیاری از روانپزشکان برجسته می‌گویند. «بسیاری از مردم کمی خجالتی هستند. اگر خجالتی باشید، ممکن است در موقعیت‌هایی مانند رفتن به مهمانی که کسی را نمی‌شناسید تا حدودی معذب باشید، اما این کار را می‌کنید. به خودتان فشار می‌آورید، به مهمانی می‌روید، بعد از مدتی استراحت می‌کنید و با مردم صحبت می‌کنید.» این گفته‌ی دکتر رودولف هوئن-ساریک، رئیس کلینیک اختلالات اضطراب در دانشکده پزشکی دانشگاه جان هاپکینز است. «فرد مبتلا به هراس اجتماعی، با تصور همان مهمانی، چنان اضطرابی را تجربه می‌کند که [او] واکنش فیزیکی – شاید حالت تهوع ، تعریق ، تپش قلب ، سرگیجه – نشان می‌دهد و در صورت امکان از آن اجتناب می‌کند. این موضوع به میزان آن بستگی دارد.»
به عبارت دیگر، خجالتی بودن می‌تواند زندگی شما را پیچیده کند. ابتلا به هراس اجتماعی می‌تواند آن را در مسیر خود متوقف کند. دکتر سی آتزاز سعید، رئیس بخش روانپزشکی و پزشکی رفتاری در کالج پزشکی دانشگاه ایلینوی در پیوریا و مدیر مشترک کلینیک اختلالات اضطراب و خلقی دانشگاه، توضیح می‌دهد : «مشخصه اختلال اضطراب اجتماعی این است که باعث اختلال در عملکرد شما می‌شود. » یک دانش‌آموز دبیرستانی – بسیاری از نوجوانان اختلال اضطراب اجتماعی دارند – ممکن است آنقدر از ترس ایستادن برای ارائه گزارش غرق شود که نتواند تکالیف خود را انجام دهد و در کلاس‌ها مردود شود. برای پیتر، تاجر، اختلال اضطراب اجتماعی پیشرفت شغلی او را به خطر انداخت.
هوئن-ساریک می‌گوید: «من بیمارانی را درمان کرده‌ام که بسیار شایسته هستند، اما به دلیل ترس از درخواست ترفیع یا جستجوی شغل بهتر، شغل‌هایی بسیار پایین‌تر از ظرفیت خود دارند.» این ممکن است توضیح دهد که چرا حدود ۷۰٪ از افراد مبتلا به اختلال عاطفی فصلی در پایین‌ترین سطح اجتماعی-اقتصادی قرار دارند و تقریباً ۵۰٪ آنها نمی‌توانند دبیرستان را به پایان برسانند.
رایج‌تر از آن چیزی که فکر می‌کنید
اختلال اضطراب اجتماعی چقدر شایع است؟ آمارها متفاوت است، اما طبق جدیدترین مطالعات، حدود ۸٪ از جمعیت در یک سال خاص، هراس اجتماعی را تجربه می‌کنند – که آن را به سومین اختلال روانپزشکی شایع، پس از افسردگی اساسی و سوء مصرف مواد، تبدیل می‌کند. سعید می‌گوید، همچنین این اختلال به طور گسترده کمتر از حد تشخیص داده می‌شود. “در یک مطالعه، کمتر از ۱٪ از بیماران مبتلا به اختلال اضطراب اجتماعی تشخیص داده شده و تحت درمان قرار گرفتند.”
بخشی از مشکل: اختلال اضطراب اجتماعی اغلب با افسردگی اساسی همراه است ، به عنوان ترکیبی از بیماری‌های روانی که در ابتدا به وجود آمده‌اند، بنابراین روانپزشکان ممکن است افسردگی را بدون توجه به اختلال اضطراب اجتماعی تشخیص داده و درمان کنند.
با این حال، وقتی این اختلال تشخیص داده و درمان شود، افراد مبتلا به اختلال اضطراب اجتماعی می‌توانند منتظر پیشرفت‌های چشمگیری در زندگی خود باشند. پیتر، بیمار سعید، پس از درمان اختلال اضطراب اجتماعی، شاهد پیشرفت شغلی خود بوده است. هوهن-ساریک دانش‌آموز دبیرستانی را توصیف می‌کند که ترس‌های اجتماعی‌اش آنقدر شدید بود که حتی نمی‌توانستند وارد کافه تریا در مدرسه شوند؛ پس از تلاش در چندین دانشگاه، با درمان، آنها یک موسسه کوچک در نیوانگلند پیدا کردند که نیازهای آنها را درک می‌کرد و از نظر تحصیلی و اجتماعی در سطح بالایی قرار داشت.
اکثر متخصصان، رویکردی ترکیبی، شامل استفاده از داروهای تأیید شده و آنچه که درمان شناختی رفتاری نامیده می‌شود، را برای درمان اختلال عاطفی فصلی (SAD) توصیه می‌کنند. هوهن-ساریک می‌گوید: «دارو، اضطراب عمومی و همچنین افسردگی را که اغلب در افرادی که از نظر اجتماعی عملکرد خوبی ندارند، وجود دارد، کاهش می‌دهد. این دارو می‌تواند با افزایش اضطراب هنگام ورود به یک موقعیت اجتماعی مقابله کند و اگر بتوانید واکنش‌های اولیه – لرزش چانه، لرزش دست‌ها و عرق کردن ، برافروختگی صورت – را کاهش دهید، اگر این محرک‌ها را از بین ببرید، فرد در چرخه معیوب خجالت قرار نمی‌گیرد.»
اما این معمولاً کافی نیست. درمان شناختی رفتاری برای اختلال اضطراب اجتماعی معمولاً شامل “مواجهه” است – مواجهه با ترس‌های بیمار. هوئن-ساریک می‌گوید: “ابتدا، افراد موقعیت را تصور می‌کنند و به عنوان یک فرد خارجی به آن نگاه می‌کنند. ترس‌های آنها چقدر واقع‌بینانه است؟ به آنها آموزش داده می‌شود که تفکر خود را دوباره سازماندهی کنند و سپس خود را در معرض موقعیت‌های اجتماعی قرار می‌دهند تا اضطراب خود را کاهش دهند.”
گروه درمانی اغلب به ویژه برای اختلال اضطراب اجتماعی خوب عمل می‌کند، زیرا افراد مبتلا به SAD معمولاً در گروه‌ها و در معرض دید دیگران قرار گرفتن، احساس ناراحتی می‌کنند. «آنها می‌بینند که افراد دیگر مانند خودشان هستند و اکنون حالشان بهتر شده است، بنابراین برای آنها نیز امیدی وجود دارد. و همانطور که در یک محیط گروهی درمانی احساس راحتی بیشتری می‌کنند، می‌توانند این احساس را به موقعیت‌های اجتماعی دیگر منتقل کنند.»
این یک فرآیند طولانی است. سعید می‌گوید انتظار نداشته باشید که اختلال اضطراب اجتماعی پس از هشت هفته درمان از بین برود — نزدیک به هشت ماه یا یک سال ممکن است واقع‌بینانه‌تر باشد. او می‌گوید: «یکی از مشکلات SAD این است که از آنجایی که افراد مدت زیادی است که به آن مبتلا هستند، مجبور شده‌اند از چیزها اجتناب کنند. حتی وقتی علائم تحت کنترل هستند، مگر اینکه بیرون بروید و در فعالیت‌هایی که از آنها می‌ترسیدید شرکت کنید، نمی‌دانید واکنش شما چیست. بنابراین در نهایت باید با ترس‌هایتان روبرو شوید.»
