تشخیص بیماری‌ها و مشکلات چشمی

با افزایش سن جمعیت ما، از دست دادن بینایی ناشی از بیماری‌های چشمی رو به افزایش است.

طبق گفته موسسه ملی چشم (NEI) و CDC:

• حدود ۴.۲ میلیون آمریکایی ۴۰ ساله یا بالاتر نابینا یا کم‌بینا هستند . این رقم تقریباً ۱ نفر از هر ۲۸ نفر است. انتظار می‌رود تا سال ۲۰۵۰ تعداد افراد مبتلا به اختلال بینایی یا نابینایی در ایالات متحده دو برابر شده و به بیش از ۸ میلیون نفر برسد.

NEI شایع‌ترین بیماری‌های چشمی در افراد بالای ۴۰ سال را به شرح زیر شناسایی کرده است:

• دژنراسیون ماکولا وابسته به سن
• آب مروارید
• بیماری چشمی دیابتی
• گلوکوم (آب سیاه)

برای تشخیص زودهنگام بیماری‌های چشمی و کمک به جلوگیری از کاهش بینایی ، باید در ۴۰ سالگی معاینه چشم پایه انجام دهید . اگر در معرض خطر بالای مشکلات چشمی هستید، ویزیت‌های سالانه توصیه می‌شود. اگر مشکلی وجود نداشت، باید هر ۲ تا ۴ سال تا ۵۴ سالگی به پزشک مراجعه کنید. پس از آن، ویزیت‌ها باید بیشتر شود – هر ۱ تا ۳ سال. تا زمانی که به ۶۵ سالگی رسیدید، هر ۱ تا ۲ سال یکبار ویزیت داشته باشید.

در اینجا آنچه باید در مورد این تهدیدات برای بینایی خود بدانید، آورده شده است.

چشمان شما و دژنراسیون ماکولا وابسته به سن

دژنراسیون ماکولا (AMD) مرتبط با سن، به دید مرکزی و دید “مستقیم” شما که شامل جزئیات دقیق است، آسیب می‌رساند و سپس آن را از بین می‌برد. این بیماری چشمی به دو شکل خشک و مرطوب بروز می‌کند. حدود ۹۰٪ موارد AMD از نوع خشک هستند. ۱۰٪ باقی‌مانده از نوع مرطوب، نوع پیشرفته‌تر، هستند. AMD مرطوب آسیب‌رسان‌تر است و باعث حدود ۹۰٪ از موارد از دست دادن جدی بینایی می‌شود . تزریق داروهایی که به جلوگیری از رشد رگ‌های خونی نشت‌کننده در چشم کمک می‌کنند، درمان ترجیحی برای این نوع AMD است. 

چه کسانی در معرض خطر ابتلا به AMD هستند؟

با بالاترین ریسک شروع می‌کنیم، افرادی که:

• بالای ۶۰ سال سن دارند
• دود
• سابقه خانوادگی AMD داشته باشید
• سفیدپوست (قفقازی) و زن هستند
• فشار خون بالا (هیپرتانسیون) داشته باشید
• چاق هستند

علائم AMD

AMD بدون درد است. ممکن است به آرامی یا به سرعت بدتر شود. AMD خشک ممکن است در عرض چند سال بینایی مرکزی را تحت تأثیر قرار دهد. AMD مرطوب می‌تواند باعث تغییرات ناگهانی و چشمگیر در بینایی شود. در هر صورت، تشخیص و درمان زودهنگام کلید کاهش سرعت از دست دادن بینایی است . در صورت مشاهده موارد زیر، فوراً به چشم پزشک مراجعه کنید:

• خطوط صاف که موج‌دار به نظر می‌رسند، نشانه‌ای از AMD مرطوب
• تاری دید مرکزی، شایع‌ترین علامت AMD خشک
• مشکل در دیدن اشیاء در فاصله دور
• مشکل در دیدن جزئیات، مانند چهره‌ها یا کلمات روی صفحه
• نقاط تاریک یا “خالی” که دید مرکزی شما را مسدود می‌کنند

درمان AMD

درمان AMD مرطوب ممکن است شامل موارد زیر باشد:

• تزریق داروهای خاص (که تاکنون رایج‌ترین روش درمانی بوده است)
• جراحی با لیزر
• درمان فتودینامیک

درمان AMD خشک با هدف نظارت یا کند کردن پیشرفت بیماری انجام می‌شود. از دست دادن بینایی ناشی از AMD خشک پیشرفته قابل پیشگیری نیست. اما مصرف برخی مکمل‌های غذایی ممکن است به تثبیت بیماری در برخی از بیماران کمک کند. یک مطالعه بزرگ نشان داده است که مصرف دوزهای بالای آنتی‌اکسیدان‌های ویتامین C ، ویتامین E ، لوتئین و زآگزانتین، همراه با روی، ممکن است به کند کردن پیشرفت AMD در موارد زیر کمک کند:

• AMD متوسط
• خطر بالای پیشرفت به AMD پیشرفته
• دژنراسیون ماکولا پیشرفته فقط در یک چشم

با این حال، این مطالعه نشان داد که این رژیم از شروع AMD جلوگیری نمی‌کند یا پیشرفت آن را در مراحل اولیه بیماری کند نمی‌کند.

مراحل پیشگیری از AMD

این اقدامات پیشگیرانه ممکن است به جلوگیری از AMD کمک کند:

• سبزیجات برگ سبز و ماهی بیشتری مصرف کنید.
• مصرف AREDS 2 (مطالعه بیماری‌های چشمی مرتبط با سن ۲) یا سایر مکمل‌های ویتامینی خاص که توسط پزشک توصیه شده است
• وزن سالم خود را حفظ کنید و مرتباً ورزش کنید.
• سیگار نکشید.
• فشار خون خود را مرتباً بررسی کنید. اگر فشار خون شما خیلی بالا است، درمان را شروع کنید.

چشم‌های شما و آب مروارید

آب مروارید یک بیماری چشمی است که در آن عدسی چشم که معمولاً شفاف است، کدر می‌شود. این بیماری در نهایت در هر دو چشم رخ می‌دهد، اما ممکن است ابتدا در یک چشم بیشتر قابل توجه باشد. از آنجایی که نور کمتری از عدسی کدر عبور می‌کند، بینایی تار می‌شود. آب مروارید در ابتدا کوچک است و ممکن است بر بینایی تأثیر نگذارد. اما هرچه متراکم‌تر رشد کنند، بیشتر بر بینایی شما تأثیر می‌گذارند.

بیشتر آب مرواریدها به دلیل پیری ایجاد می‌شوند. سایر عوامل خطر عبارتند از:

• بیماری‌ها، مانند دیابت
• آسیب یا ترومای چشم
• جراحی چشم برای مشکل دیگری
• علل ارثی یا مرتبط با بارداری (نوزادان می‌توانند با آب مروارید متولد شوند یا در دوران کودکی به آن مبتلا شوند.)
• قرار گرفتن بیش از حد چشم‌ها در معرض اشعه ماوراء بنفش (UV) مضر خورشید
• سیگار کشیدن
• داروهای خاص

چه کسانی در معرض خطر ابتلا به آب مروارید هستند؟

این خطر با افزایش سن افزایش می‌یابد. سایر عوامل خطر آب مروارید عبارتند از:

• عوامل محیطی – مانند قرار گرفتن بیش از حد در معرض نور خورشید
• سبک زندگی – از جمله سیگار کشیدن و مصرف الکل
• افرادی که بیماری‌های خاصی دارند — از جمله دیابت

علائم آب مروارید

شایع‌ترین علائم آب مروارید شامل موارد زیر است:

• تاری یا کدر شدن دید
• رنگ‌های «محو»
• افزایش خیرگی یا هاله از چراغ‌های جلو، لامپ‌ها یا نور خورشید
• دید در شب ضعیف
• چندین تصویر در یک چشم، یا دوبینی/تاربینی در چشمی که آب مروارید دارد
• تغییر مکرر شماره عینک یا لنز تماسی شما

درمان آب مروارید

برای آب مروارید اولیه، این مراحل ممکن است مفید باشند:

• گرفتن نسخه جدید عینک یا لنز تماسی
• استفاده از نورپردازی روشن‌تر
• استفاده از لنزهای بزرگنمایی
• استفاده از عینک آفتابی

اگر آب مروارید در فعالیت‌های روزمره اختلال ایجاد کند، پزشک احتمالاً جراحی را توصیه خواهد کرد. برداشتن آب مروارید با جراحی یکی از رایج‌ترین، ایمن‌ترین و مؤثرترین انواع جراحی است که در ایالات متحده انجام می‌شود. به تعویق انداختن جراحی آب مروارید تا زمانی که کیفیت زندگی شما را مختل نکند، مناسب است و به چشمان شما آسیبی نمی‌رساند.

اگر جراحی را انتخاب کنید، به یک چشم پزشک ارجاع داده خواهید شد که می‌تواند جراحی را انجام دهد (اگر از قبل پزشکی که به او اعتماد دارید را ندارید). در طول عمل، جراح چشم عدسی کدر را برداشته و آن را با یک عدسی شفاف مصنوعی جایگزین می‌کند. اگر هر دو چشم نیاز به جراحی آب مروارید داشته باشند، جراحی معمولاً با فاصله زمانی مناسب که جراح شما صلاح می‌داند، روی یک چشم انجام می‌شود.

راه‌های پیشگیری از آب مروارید

شما می‌توانید با انجام موارد زیر به تأخیر در ایجاد آب مروارید کمک کنید:

• از قرار گرفتن بیش از حد در معرض نور خورشید خودداری کنید؛ از عینک آفتابی با محافظ اشعه ماوراء بنفش و کلاه لبه پهن استفاده کنید.
• سیگار نکشیدن

بیماری چشمی دیابتی

افراد مبتلا به دیابت در معرض خطر ابتلا به چندین بیماری چشمی هستند:

• رتینوپاتی دیابتی
• گلوکوم (آب سیاه)
• آب مروارید

رتینوپاتی دیابتی شایع‌ترین بیماری چشمی در افراد مبتلا به دیابت است. این بیماری بیش از ۵ میلیون آمریکایی ۱۸ سال به بالا را تحت تأثیر قرار می‌دهد. معمولاً هر دو چشم به این بیماری مبتلا می‌شوند. رتینوپاتی دیابتی در چهار مرحله پیشرفت می‌کند. شدیدترین مرحله، رتینوپاتی تکثیری است.

رگ‌های خونی آسیب‌دیده ناشی از رتینوپاتی دیابتی می‌توانند از دو طریق باعث کاهش بینایی و نابینایی شوند:

1. مایع به مرکز شبکیه، به نام ماکولا، نشت می‌کند. این ناحیه از شبکیه جایی است که دید مرکزی در آن اتفاق می‌افتد. این مایع باعث تورم ماکولا و تاری دید می‌شود.
2. در رتینوپاتی تکثیری، رگ‌های خونی جدید و غیرطبیعی رشد می‌کنند. این رگ‌ها با نشت خون به مرکز چشم و ایجاد بافت اسکار، بینایی را تار می‌کنند و این می‌تواند منجر به جدا شدن شبکیه شود .

چه کسانی در معرض خطر بیماری چشمی دیابت هستند؟

هر فرد مبتلا به دیابت، چه نوع ۱ و چه نوع ۲، در معرض خطر ابتلا به بیماری چشمی ناشی از دیابت است. هر چه مدت زمان ابتلا به دیابت بیشتر باشد، خطر ابتلا به این بیماری بیشتر می‌شود. طبق اعلام موسسه ملی چشم، تا ۴۵ درصد از آمریکایی‌های مبتلا به دیابت، نوعی رتینوپاتی دیابتی دارند.

یکی از مشکلات شناسایی خود به عنوان فردی که در معرض خطر است این است که رتینوپاتی پرولیفراتیو و تورم ماکولا می‌توانند بدون هیچ علامتی ایجاد شوند. گاهی اوقات با پیشرفت بیماری چشم، بینایی تحت تأثیر قرار نمی‌گیرد. با این وجود، خطر از دست دادن بینایی نهایی بالا است – یکی از دلایلی که معاینات منظم چشم ضروری است.

علائم بیماری چشمی دیابت

مانند دیابت، علائم اولیه رتینوپاتی دیابتی ممکن است برای مدتی مشاهده نشوند. منتظر ظاهر شدن علائم نباشید تا اقدامی انجام دهید. اگر دیابت در شما تشخیص داده شده است، سالی یک بار یا در صورت نیاز بیشتر، معاینه کامل چشم با اتساع را با چشم پزشک خود برنامه ریزی کنید. اگر درمان را تا زمانی که بینایی به طور قابل توجهی تحت تأثیر قرار گیرد، به تأخیر بیندازید، ممکن است کمتر مؤثر باشد.

در صورت مشاهده این علائم، فوراً به چشم پزشک مراجعه کنید:

• تاری دید. این مورد در افراد دیابتی که سطح قند خون ناپایداری دارند ، حتی بدون وجود رتینوپاتی، بسیار رایج است.
• « مگس‌پران »هایی که در یک چشم شناور و از دید شما خارج می‌شوند و بیش از چند روز طول می‌کشند. اینها ممکن است مگس‌پران‌های بی‌ضرر معمولی باشند ، اما اگر دیابت دارید، ممکن است نشانه خونریزی در پشت چشم باشند. مگس‌پران‌های جدید همیشه دلیلی برای مراجعه به چشم پزشک هستند – به خصوص وقتی دیابت دارید.

درمان بیماری چشمی دیابتی

درمان با لیزر “پراکنده” (فوتوکوآگولاسیون سراسری شبکیه) برای درمان رگ‌های خونی جدید قبل یا بعد از شروع خونریزی آنها مؤثر است. خونریزی شدید را می‌توان با یک عمل جراحی ( ویترکتومی ) با خارج کردن خون از مرکز چشم درمان کرد.

درمان لیزری “کانونی” ممکن است برای تثبیت بینایی انجام شود. این درمان می‌تواند تا 50٪ از دست دادن بینایی را کاهش دهد.

این درمان‌های لیزری ممکن است خطر از دست دادن بینایی جدی و نابینایی را کاهش دهند. اما نمی‌توانند بیماری چشمی دیابتی را درمان کنند. آن‌ها نمی‌توانند بینایی از دست رفته را بازگردانند یا از از دست دادن بینایی در آینده جلوگیری کنند.

داروهای جدید توسعه‌یافته می‌توانند برای درمان عوارض دیابت به چشم تزریق شوند.

مراحل پیشگیری از بیماری چشمی دیابتی

بیش از یک سوم افراد مبتلا به دیابت مراقبت‌های بینایی مناسبی دریافت نمی‌کنند. این امر آنها را در معرض خطر بیشتری برای نابینایی قرار می‌دهد. اگر دیابت دارید، در مورد مراقبت از چشم و بینایی هوشیار باشید. افراد مبتلا به دیابت، حتی آنهایی که بیماری چشمی تشخیص داده نشده‌ای دارند، باید سالی یک بار به چشم پزشک مراجعه کنند. افرادی که دچار تغییرات دیابتی در چشمان خود می‌شوند، باید بیشتر به پزشک مراجعه کنند.

کنترل دقیق قند خون (که هم با سطح قند خون و هم با سطح هموگلوبین A1C اندازه‌گیری می‌شود ) و فشار خون در محدوده طبیعی، هر دو مفید هستند. همیشه توصیه‌های پزشک خود را در مورد دارو، رژیم غذایی و ورزش دنبال کنید .

چشم‌های شما و گلوکوم

گلوکوم گروهی از بیماری‌های چشمی مرتبط است که می‌تواند باعث نابینایی شود. بسیاری از افرادی که به آن مبتلا هستند از آن اطلاعی ندارند. دلیلش این است که علائم تا زمانی که گلوکوم به عصب بینایی آسیب نرساند، ظاهر نمی‌شوند. این عصب تصاویر را از چشم به مغز منتقل می‌کند. آسیب عصب بینایی ناشی از گلوکوم معمولاً با فشار بالای داخل چشم (فشار داخل چشم) همراه است.

شایع‌ترین نوع گلوکوم، گلوکوم زاویه باز اولیه است. علل آن هنوز به روشنی مشخص نشده است. گلوکوم همچنین می‌تواند بدون افزایش فشار چشم ایجاد شود که به آن گلوکوم با فشار کم یا فشار طبیعی می‌گویند.

چه کسانی در معرض خطر ابتلا به گلوکوم هستند؟

گلوکوم می‌تواند در هر کسی ایجاد شود. با این حال، افرادی که در معرض خطر بیشتری هستند عبارتند از:

• افراد بالای ۶۰ سال
• آمریکایی‌های مکزیکی‌تبار
• آمریکایی‌های آفریقایی‌تبار، به‌ویژه آن‌هایی که فشار چشم بالا، نازکی قرنیه یا مشکلات عصب بینایی دارند
• هر کسی که آسیب شدید چشمی داشته است
• افراد مبتلا به بیماری‌های خاص مانند دیابت
• هر کسی که سابقه خانوادگی گلوکوم دارد
• فردی که فشار چشمش بالا رفته است

علائم گلوکوم

معمولاً، گلوکوم تا آخرین و پیشرفته‌ترین مراحل، که تقریباً بینایی از بین می‌رود، هیچ علامتی ندارد. به همین دلیل است که برخی افراد گلوکوم را “دزد بینایی” می‌نامند. با پیشرفت این بیماری چشمی، فرد مبتلا به گلوکوم ممکن است متوجه از دست دادن تدریجی بینایی شود، از جمله:

• تاری دید
• دید جانبی (محیطی) محدود شده
• مشکلات تمرکز
• اثر “هاله” در اطراف نور (این مورد غیرمعمول است و معمولاً در فشارهای شدید چشم و حملات حاد گلوکوم رخ می‌دهد.)

درمان گلوکوم

هیچ درمانی برای گلوکوم وجود ندارد. وقتی بینایی از بین برود، دیگر نمی‌توان آن را بازگرداند. با این حال، تشخیص و درمان زودهنگام این بیماری چشمی اغلب می‌تواند شما را از کاهش شدید بینایی محافظت کند.

درمان گلوکوم ممکن است شامل موارد زیر باشد:

• قطره‌های چشمی یا قرص‌هایی که به کاهش فشار چشم کمک می‌کنند
• انواع مختلفی از درمان‌های لیزری برای کاهش فشار چشم یا جبران گلوکوم زاویه بسته
• جراحی برای ایجاد یک سوراخ جدید برای تخلیه مایع از چشم

اگر برای گلوکوم دارو مصرف می‌کنید، هر روز طبق دستور پزشک دارو را مصرف کنید . به یاد داشته باشید، وقتی دارو را مصرف نمی‌کنید، فشار چشم شما افزایش می‌یابد — و این ممکن است به طور خاموش باعث از دست دادن دائمی بینایی شود.

اگر به دلیل این بیماری چشمی، بخشی از بینایی خود را از دست داده‌اید، چشم‌پزشک می‌تواند شما را برای خدمات کم‌بینایی ارجاع دهد. وسایل کمکی کم‌بینایی می‌توانند به شما کمک کنند تا از بینایی باقی‌مانده خود نهایت استفاده را ببرید.

مراحل پیشگیری از گلوکوم

کلید پیشگیری از گلوکوم، حفظ فشار چشم در محدوده طبیعی است. چه میزان فشار چشمی برای شما “طبیعی” است؟ فقط چشم پزشک می‌تواند این را تعیین کند.

تا سن ۵۴ سالگی هر ۲ تا ۴ سال و تا سن ۶۵ سالگی هر ۱ تا ۳ سال یکبار به طور منظم معاینه چشم انجام دهید. پس از آن باید هر ۱ تا ۲ سال یکبار معاینه انجام دهید.

چشم پزشک شما ممکن است متوجه فشار بالای چشم شود یا تشخیص دهد که شما در معرض خطر بالای ابتلا به گلوکوم هستید. در این موارد، ممکن است از شما خواسته شود که از قطره چشم استفاده کنید یا بیشتر به پزشک مراجعه کنید. در برخی از افرادی که در معرض خطر ابتلا به گلوکوم هستند، درمان با قطره چشم می‌تواند خطر را حدود ۵۰٪ کاهش دهد. کاهش فشار چشم تنها راه شناخته شده برای کند کردن یا متوقف کردن پیشرفت از دست دادن بینایی ناشی از گلوکوم است.