زندگی با اختلال بیش‌فعالی-کمبود توجه با چالش‌های منحصر به فردی همراه است و بینش‌های جدید، اثرات بالقوه بلندمدت آن را روشن می‌کنند.
یک مطالعه جدید نشان می‌دهد که امید به زندگی افراد مبتلا به ADHD ممکن است به طور قابل توجهی کوتاه‌تر از افرادی باشد که این اختلال را ندارند. عمر مردان مبتلا به ADHD ممکن است حدود هفت سال کوتاه‌تر باشد و این تفاوت برای زنان ممکن است تقریباً نه سال باشد.
افسانه‌ها و واقعیت‌ها: ADHD بزرگسالان
آیا با ورود به بزرگسالی، ADHD از بین می‌رود؟ آیا دارو تنها راه کاهش علائم است؟
دکتر جاش استات، نویسنده‌ی این مطالعه و استاد روانشناسی بالینی و سالمندی در دانشگاه کالج لندن، در یک نشست خبری گفت: «بسیار نگران‌کننده است که برخی از بزرگسالان مبتلا به ADHD عمر کوتاه‌تری نسبت به آنچه که باید، دارند.» «افراد مبتلا به ADHD نقاط قوت زیادی دارند و می‌توانند با حمایت و درمان مناسب رشد کنند. با این حال، آنها اغلب فاقد حمایت هستند و احتمال بیشتری دارد که وقایع استرس‌زای زندگی و طرد شدن از طرف جامعه را تجربه کنند که بر سلامت و عزت نفس آنها تأثیر منفی می‌گذارد.»
محاسبات امید به زندگی در مورد مدت دقیق آن تا حدودی نامشخص بود؛ طول عمر کوتاه‌شده برای مردان ممکن است به کوچکی ۴.۵ سال یا به بزرگی ۹ سال باشد، و برای زنان این محدوده کاهش از ۶.۵ سال تا ۱۱ سال است.
مشخص نیست چه چیزی باعث ADHD می‌شود، اما متخصصان معتقدند ژنتیک، محیط و مشکلات رشدی مربوط به سیستم عصبی مرکزی ممکن است نقش‌های مهمی ایفا کنند. بزرگسالان مبتلا به ADHD ممکن است طیف وسیعی از علائم را داشته باشند که می‌تواند شامل بی‌صبری باشد که می‌تواند خود را نشان دهد، به عنوان مثال، هنگام انتظار در صف یا رانندگی در ترافیک. سایر علائم عبارتند از بی‌نظمی، مدیریت زمان ضعیف، مشکل در تمرکز روی یک کار، بی‌قراری، نوسانات خلقی، مدیریت ضعیف استرس و تندخویی.
در گزارش آنها که در مجله‌ی روانپزشکی بریتانیا منتشر شد، نویسندگان خاطرنشان کردند که افراد مبتلا به ADHD اغلب در زمینه‌های تحصیلی و کاری نتایج ضعیف‌تری دارند و همچنین سلامت جسمی و روانی آنها نسبت به افراد بدون این اختلال بدتر است.
این نتایج بر اساس داده‌های ۳۰،۰۳۹ بزرگسال مبتلا به ADHD در بریتانیا که بین سال‌های ۲۰۰۰ تا ۲۰۱۹ در کلینیک‌های مراقبت‌های اولیه بستری بودند، و همچنین یک گروه مقایسه‌ای متشکل از بیش از ۳۰۰،۰۰۰ بیمار بزرگسال مراقبت‌های اولیه بریتانیایی که ADHD نداشتند، به دست آمده است.
براساس راهنمای تشخیصی و آماری اختلالات روانی، در ایران، گزارش شده است که شیوع اختلال نقص توجه / بیش‌فعالی (ADHD) برای بزرگسالان 2.5٪ و برای کودکان 5٪ است. اعتقاد بر این است که افراد بیشتری این اختلال را دارند اما تشخیص داده نمی‌شوند.
نویسندگان این مطالعه اخیر تخمین زده‌اند که از هر ۹ نفر مبتلا به این اختلال، کمتر از ۱ نفر در طول زندگی خود تشخیص داده می‌شود.
نویسندگان خاطرنشان کردند که مشکل تشخیص کمتر از حد انتظار به این معنی است که این آخرین تخمین‌های امید به زندگی ممکن است نادرست باشند و می‌توانند شکاف بین افراد مبتلا به ADHD و بدون ADHD را بیش از حد تخمین بزنند. آنها خاطر نشان کرده‌اند که یافته‌هایشان «توجه فوری» را می‌طلبد زیرا افراد مبتلا به ADHD به وضوح نیازهای برآورده نشده‌ای دارند و به نظر می‌رسد که در تلاشند تا بیماری خود و مشکلات سلامت روان را که اغلب از طریق مصرف مواد، سیگار کشیدن، ریسک‌پذیری بیش از حد و رفتار وسواسی با آن همراه است، مدیریت کنند.
محققان نتوانستند تشخیص دهند که آیا علل مرگ در بین افراد مبتلا به ADHD با افراد بدون این بیماری متفاوت است یا خیر، و خواستار مطالعه بیشتر در مورد این موضوع شدند.
