آنچه در این مطلب خواهید دید
ممکن است اکنون بیشتر از هر زمان دیگری در مورد ADHD بشنوید ، اما اینکه چقدر رایج است؟ گفتن دقیق آن دشوار است، زیرا محققان از تکنیک‌های مختلفی برای پاسخ به این سوال استفاده کرده‌اند.
بسیاری از گزارش‌ها تخمین می‌زنند که بین ۵ تا ۸ درصد از کودکان در سن مدرسه به این اختلال مبتلا هستند. اما مرکز کنترل و پیشگیری از بیماری‌ها (CDC) اکنون این رقم را ۱۱ درصد اعلام کرده است.
برخی مطالعات به گفته‌های والدین مبنی بر اینکه یک ارائه‌دهنده خدمات درمانی به آنها گفته است که فرزندشان این اختلال را دارد، متکی بوده‌اند. اما دکتر کریگ سورمن، نویسنده مشترک کتاب « ذهن‌های سریع: چگونه اگر ADHD دارید (یا فکر می‌کنید ممکن است) رشد کنید» می‌گوید: «این لزوماً به این معنی نیست که کودک تمام معیارهای این بیماری را دارد.»
بعضی از پزشکان ممکن است به کودکانی که مشکل آموزشی، رفتاری یا ذهنی دیگری دارند، برچسب ADHD بزنند. نکته‌ی منفی این است که بعضی از کودکانی که واقعاً این اختلال را دارند، تشخیص داده نمی‌شوند.
سورمن می‌گوید: «اختلال کم‌توجهی-بیش‌فعالی اغلب با بسیاری از مشکلات دیگر همپوشانی دارد و بسیاری از پزشکان نمی‌دانند چگونه آنچه را که می‌بینند طبقه‌بندی کنند.»
آنچه متخصصان به طور قطعی می‌دانند: طبق گفته‌های CDC و مؤسسات ملی بهداشت، ADHD یکی از شایع‌ترین اختلالات رفتاری است که در دوران کودکی اتفاق می‌افتد.
ADHD در طول سال‌ها
برخی می‌گویند این اختلال یک مشکل مدرن است، مشکلی که وقتی والدین و پدربزرگ و مادربزرگ‌هایتان بزرگ می‌شدند «وجود نداشت». مردم به این واقعیت اشاره می‌کنند که تعداد کودکان آمریکایی ۴ تا ۱۷ سال که مبتلا به ADHD تشخیص داده شده‌اند، بین سال‌های ۲۰۰۳ تا ۲۰۱۱، ۴۲ درصد افزایش یافته است. اما آیا این بدان معناست که افراد بیشتری نسبت به گذشته به این بیماری مبتلا هستند؟ باز هم، حقایق کمی مبهم هستند.
مندی سیلورمن، روانشناس بالینی در مرکز ADHD و اختلالات رفتاری مخرب در موسسه ذهن کودک، می‌گوید: «والدین می‌خواهند بدانند که آیا چیزی در آب وجود دارد؟ آیا چیزی است که من به فرزندم می‌دهم یا چیزی است که در دوران بارداری انجام می‌دادم؟» «پاسخ ما این است که آگاهی بیشتر، تحقیقات بیشتر و ابزارهای ارزیابی پیچیده‌تری داریم.» به عبارت دیگر، هرچه پزشکان این اختلال را بهتر درک کنند، بهتر می‌توانند آن را تشخیص دهند.
بنابراین، ممکن است بسیاری از افراد دهه‌ها پیش نیز مانند امروز به این بیماری مبتلا بوده‌اند – حتی اگر هرگز تشخیص داده نشده و تحت درمان قرار نگرفته باشند – اما هیچ کس نمی‌تواند با اطمینان بگوید.
در سراسر کشور و جهان
یکی دیگر از رازهای مربوط به ADHD این است که به نظر می‌رسد نرخ‌ها بر اساس موقعیت جغرافیایی بسیار متفاوت هستند. بیش از ۱۳٪ از کودکان در ایالت‌های خاص – از جمله آلاباما، آرکانزاس، کنتاکی، اوهایو، رود آیلند و کارولینای جنوبی – مبتلا به این اختلال تشخیص داده شده‌اند. با این حال، ایالت‌های دیگر – از جمله کالیفرنیا، کلرادو و نوادا – نرخ تشخیص ۷٪ یا کمتر را گزارش می‌کنند.
چرا این اختلاف وجود دارد؟ کارشناسان می‌گویند ممکن است در برخی مناطق، متخصصان سلامت روان آموزش‌دیده به اندازه کافی وجود نداشته باشند، بنابراین کودکان در برخی مناطق به درستی تشخیص داده نمی‌شوند. یا والدین در برخی مناطق ممکن است تمایلی به بررسی فرزندانشان برای این بیماری نداشته باشند.
همچنین تفاوت‌های زیادی در تعداد افرادی که در سراسر جهان مبتلا به ADHD تشخیص داده می‌شوند، وجود دارد. به عنوان مثال، برخی از نظرسنجی‌ها نشان داده‌اند که ۱۱٪ از کودکان در استرالیا به این اختلال مبتلا هستند، در حالی که این رقم در بریتانیا کمتر از ۳٪ است.
باز هم، این اعداد ممکن است گمراه کننده باشند: ارائه دهندگان مراقبت های بهداشتی در سراسر جهان ممکن است از معیارهای مختلفی برای تشخیص این اختلال استفاده کنند. و عوامل فرهنگی، از جمله انگ اجتماعی و آنچه رفتار “عادی” تلقی می شود، و مسائل اقتصادی مانند هزینه ارزیابی و درمان، احتمالاً نقش هایی نیز ایفا می کنند.
یک بررسی اخیر از مطالعات نشان داد که میزان واقعی ADHD در بین کودکان در سراسر آسیا، آفریقا، استرالیا، اروپا و آمریکا بسیار مشابه است.
پسران در مقابل دختران
سیلورمن می‌گوید بسیاری از مردم به اشتباه فکر می‌کنند که ADHD یک مشکل مردانه است. در حال حاضر، پسران دو برابر دختران به این بیماری مبتلا می‌شوند. اما این اعداد ممکن است با کسب اطلاعات بیشتر محققان در مورد چگونگی بروز این بیماری در زنان، شروع به تغییر کنند.
سه نوع ADHD وجود دارد : بی‌توجهی، بیش‌فعالی-تکانشی، و ترکیبی از بی‌توجهی و بیش‌فعالی-تکانشی. سیلورمن می‌گوید دختران مبتلا به این اختلال، در مقایسه با بیش‌فعالی، بیشتر احتمال دارد علائم بی‌توجهی داشته باشند. بنابراین تشخیص صحیح برای آنها دشوارتر است. نوع ترکیبی در پسران شایع‌تر است.
ADHD رشد می‌کند
حدود ۴ درصد از بزرگسالان نیز به این اختلال مبتلا هستند.
برای اینکه رسماً معیارهای ADHD را در بزرگسالی داشته باشید، علائم شما باید تا سن ۱۲ سالگی شروع شده باشد، حتی اگر در دوران کودکی هرگز به درستی تشخیص داده نشده باشید.
این علائم می‌توانند با گذشت زمان نیز تغییر کنند، بنابراین ADHD در بزرگسالان به ندرت مانند کودکان به نظر می‌رسد. در حالی که برخی از کودکان خردسال مبتلا به این اختلال، به ویژه پسران، ممکن است در یک جا نشستن مشکل داشته باشند و در نهایت در کلاس درس بدوند، بزرگسالان به احتمال زیاد در تمرکز و منظم ماندن مشکل دارند.
سورمن می‌گوید: «داشتن علائم بیش‌فعالی-تکانشگری به عنوان مشکل اصلی [در بزرگسالی] بسیار غیرمعمول است، اما مشکلات بی‌توجهی معمولاً ادامه می‌یابند.»
حدود ۶۰٪ از افرادی که در کودکی به این بیماری مبتلا بوده‌اند، هنوز در بزرگسالی علائم آن را دارند. آیا ۴۰٪ دیگر با بزرگ شدن از شر آن خلاص می‌شوند؟ او می‌گوید دقیقاً نه.
او می‌گوید: «ADHD یک اختلال نوروبیولوژیکی است و ما می‌دانیم که مغزها رشد می‌کنند. بنابراین یا مغز آنها تغییر کرده یا زندگی آن را جبران کرده است.» برای مثال، کسی که ADHD دارد و به عنوان یک فروشنده دوره‌گرد موفق است، اگر قرار باشد یک کار دفتری انجام دهد، ممکن است ناگهان دوباره دچار مشکل شود.
سیلورمن می‌گوید، شکاف جنسیتی در ADHD همچنین با افزایش سن کمی کاهش می‌یابد: به ازای هر ۱ زن که این تشخیص را دریافت می‌کند، ۱.۶ مرد مبتلا به ADHD تشخیص داده می‌شوند.
