آنچه در این مطلب خواهید خواند
بخش سفید چشم شما (که صلبیه یا اسکلرا نام دارد) لایه‌ای از بافت است که از سایر قسمت‌های چشم محافظت می‌کند. هنگامی که این ناحیه ملتهب شده و درد می‌گیرد، پزشکان این وضعیت را اسکلریت می‌نامند.
همیشه علت مشخصی برای بروز آن وجود ندارد، اما در بیشتر موارد ناشی از یک اختلال خودایمنی است (یعنی زمانی که سیستم دفاعی بدن به بافت‌های خود حمله می‌کند). برخی از بیماری‌های مرتبط با اسکلریت عبارت‌اند از:
- آرتریت روماتوئید
- لوپوس
- سندرم شوگرن
- اسکلرودرما
- گرانولوماتوز وگنر (GPA)
- بیماری التهابی روده
اسکلریت همچنین ممکن است در اثر عفونت چشمی، آسیب به چشم، یا عفونت قارچی یا انگلی ایجاد شود.
اگر درمان نشود، اسکلریت می‌تواند منجر به مشکلات جدی مانند کاهش بینایی شود. همچنین ممکن است با مشکلات مربوط به رگ‌های خونی (که بیماری‌های عروقی نامیده می‌شوند) ارتباط داشته باشد.
علائم
دو نوع اصلی اسکلریت وجود دارد:
۱. اسکلریت قدامی (Anterior)
در این حالت، بخش جلویی صلبیه دچار التهاب می‌شود. شایع‌ترین نوع اسکلریت است.
۲. اسکلریت خلفی (Posterior)
در این حالت، بخش پشتی صلبیه ملتهب می‌شود. این نوع کمتر شایع است، اما می‌تواند منجر به مشکلات جدی چشمی مانند پارگی شبکیه یا گلوکوم شود.
هر دو نوع اسکلریت—قدامی و خلفی—معمولاً باعث درد چشمی می‌شوند که به شکل درد عمیق و شدید احساس می‌شود. همچنین ممکن است حساسیت و درد در اطراف چشم داشته باشید، همراه با دردی که از چشم به فک، صورت یا سر تیر می‌کشد. ممکن است تاری دید، اشک‌ریزش غیرقابل توضیح یا حساسیت شدید به نور نیز داشته باشید.
در اسکلریت قدامی، ممکن است سفیدی چشم قرمز شود و برجستگی‌های کوچکی روی آن دیده شود. در اسکلریت خلفی معمولاً این تغییرات قابل مشاهده نیستند، زیرا در پشت صلبیه قرار دارند.
تشخیص
اگر چشمتان درد دارد، فوراً به چشم‌پزشک مراجعه کنید. پزشک داخل و خارج چشم شما را با یک لامپ شکاف (slit lamp) که پرتو باریکی از نور را به چشم می‌تاباند، به‌دقت بررسی خواهد کرد.
ممکن است پزشک شما را به یک متخصص ارجاع دهد یا با پزشک مراقبت‌های اولیه همکاری کند تا با آزمایش خون یا تصویربرداری‌ها مشکلات دیگری را که ممکن است با اسکلریت مرتبط باشند بررسی کنند. از آنجا که اسکلریت معمولاً با اختلالات خودایمنی همراه است، ممکن است پزشک توصیه کند که به روماتولوژیست (پزشک متخصص بیماری‌های خودایمنی) مراجعه کنید.
درمان
در موارد بسیار خفیف اسکلریت، یک داروی ضدالتهاب غیراستروئیدی بدون نسخه (NSAID) مانند ایبوپروفن ممکن است برای کاهش التهاب و درد چشم کافی باشد.
اما در بیشتر موارد، برای درمان التهاب نیاز به داروی نسخه‌ای به نام کورتیکواستروئید است. این دارو همچنین می‌تواند به تسکین درد کمک کرده و ممکن است از بینایی شما محافظت کند.
به‌ندرت، اگر صلبیه پاره شده باشد یا در خطر پارگی باشد، ممکن است نیاز به جراحی برای تقویت آن وجود داشته باشد. این روش پیوند صلبیه (scleral graft) نام دارد.
اگر یک اختلال خودایمنی باعث اسکلریت شده باشد، پزشک ممکن است دارویی تجویز کند که فعالیت سیستم ایمنی را کاهش دهد یا آن اختلال را به شکل دیگری درمان کند.
