اختلال بیش فعالی/کمبود توجه (ADHD) در بزرگسالان جوان

در بیشتر سال‌های مدرسه زک، او با مشکل اهمال‌کاری دست و پنجه نرم می‌کرد و برای منظم شدن به سختی می‌توانست. مردم اغلب به او می‌گفتند که باید زمانش را بهتر مدیریت کند یا سیستم‌هایی پیدا کند که به او در مدیریت برنامه‌اش کمک کنند. اما به نظر نمی‌رسید که این پیشنهادات هرگز مشکل را حل کنند.

بنابراین وقتی در سن ۲۲ سالگی به اختلال بیش فعالی کمبود توجه (ADHD) مبتلا شد، تعجب نکرد.

زک که به دلایل حفظ حریم خصوصی درخواست کرد از نام خانوادگی‌اش استفاده نکنیم، می‌گوید: «همیشه به خودم می‌گفتم ‘من فقط اینطور تربیت شده‌ام و واقعاً هیچ کاری از دستم بر نمی‌آید’».

علائم ADHD معمولاً در اوایل کودکی شروع می‌شوند و تا بزرگسالی ادامه می‌یابند. اما گاهی اوقات، ADHD تا زمانی که فرد به سن جوانی نرسد، تشخیص داده نمی‌شود.

علائم بزرگسالان ممکن است به اندازه کودکان آشکار نباشد، اما مشابه هستند. بزرگسالان جوان مبتلا به ADHD معمولاً به اندازه دوران کودکی بیش فعالی نشان نمی‌دهند. اما می‌توانند بی‌قرار باشند و در کنترل تکانه‌ها و توجه مشکل داشته باشند.

زک در حالی که برای گرفتن مدرک کارشناسی تلاش می‌کرد، شب‌های زیادی را بیدار می‌ماند تا تکالیفش را تمام کند. در ابتدا طبیعی است که دانشجویان دانشگاه با مدیریت زمان مشکل داشته باشند، اما زک متوجه شد که اهمال‌کاری او بیشتر از همسالانش او را خسته می‌کند. او اغلب مجبور بود با استادانش همکاری کند تا ضرب‌الاجل‌ها را تنظیم کنند تا بتواند کارش را انجام دهد.

تا زمانی که افراد دیگر در زندگی او متوجه نشدند که ADHD دارند، او این احتمال را برای خودش در نظر نگرفت.

تشخیص ADHD به عنوان یک بزرگسال جوان

مانند زک، برخی از جوانان ممکن است وقتی متوجه می‌شوند که در انجام کارهای روزانه مشکل دارند، در مورد ADHD دچار تردید شوند. یا شاید خانواده، اساتید یا دوستان شما متوجه الگوهایی در رفتار شما شوند که باعث می‌شود شما ناسازگار یا فراموشکار به نظر برسید. علائم هشدار دهنده عبارتند از:

• مشکل در تمرکز
• مشکلات کنترل تکانه‌ها
• مشکل در اولویت‌بندی
• فقدان سازماندهی
• مدیریت زمان ضعیف
• مشکل در انجام چند کار همزمان
• بی‌قراری
• ناامیدی
• نوسانات خلقی
• مشکل در برنامه‌ریزی
• مشکلات در به پایان رساندن وظایف
• مسائل مربوط به مدیریت استرس

این علائم می‌تواند منجر به مشکلاتی در شغل، مدرسه یا زندگی اجتماعی شما شود. بزرگسالان جوان مبتلا به ADHD ممکن است در رعایت ضرب‌الاجل‌ها، رسیدن به موقع به جلسات یا رویدادها یا کنترل طغیان‌های عاطفی خود مشکل داشته باشند.

تشخیص ADHD

برای تشخیص، پزشک شما به احتمال زیاد یک سری آزمایش انجام خواهد داد. آنها شما را معاینه فیزیکی می‌کنند تا سایر بیماری‌ها را رد کنند، در مورد سابقه پزشکی و سایر بیماری‌هایی که ممکن است داشته باشید سوال می‌کنند و آزمایش‌های روانشناسی انجام می‌دهند و از مقیاس‌های رتبه‌بندی ADHD برای بررسی عمیق‌تر علائم شما استفاده می‌کنند.

سه نوع اصلی ADHD وجود دارد و آزمایش ممکن است به علائم شما بستگی داشته باشد. انواع عبارتند از:

• بیش‌فعالی-تکانشی. این نوع، کمترین شیوع را در بین انواع ADHD دارد. این اختلال باعث می‌شود که شما بر اساس تکانه عمل کنید و تمایلات بی‌قراری داشته باشید.
• بی‌توجهی. این نوع شامل مشکلاتی در توانایی توجه کردن شما می‌شود.
• ترکیبی. این شایع‌ترین نوع است و علائم هر دو شکل دیگر را نشان می‌دهد.

گاهی اوقات، فردی که یکی از دو نوع اول را ندارد، سال‌ها بدون تشخیص باقی می‌ماند. از آنجا که آنها فقط علائم یک نوع را دارند، پزشک ممکن است ADHD آنها را زودتر تشخیص ندهد.

افراد مبتلا به ADHD همچنین ممکن است چیزی باشند که پزشکان آن را “عملکرد بالا” می‌نامند، به این معنی که آنها توانسته‌اند بدون هیچ مشکل عمده‌ای زندگی را پشت سر بگذارند. آنها ممکن است متوجه نشوند که ADHD دارند و ممکن است مهارت‌های مقابله‌ای را برای پنهان کردن علائم خود ایجاد کرده باشند.

زک اکنون دانشجوی کارشناسی ارشد در دانشگاه راکفلر در نیویورک است. او می‌گوید که عملکرد بالا در طول تحصیلات ابتدایی و بیشتر دوران دانشگاه به او کمک کرده است. او می‌گوید: «گاهی اوقات نادیده گرفتن افرادی که عملکرد بالایی دارند، آسان است.»

عوارض ADHD در بزرگسالان جوان

صرف نظر از نوع ADHD، علائم آن می‌تواند چالش‌هایی را برای بزرگسالان جوان ایجاد کند. زک می‌گوید: «از زمانی که وارد دانشگاه می‌شوید تا گرفتن اولین شغل، اجاره اولین آپارتمان، خرید اولین خانه – همه این کارهای مربوط به بزرگسالی به مهارت‌های عملکرد اجرایی زیادی نیاز دارد.» این مهارت‌ها – مانند تفکر تطبیقی، برنامه‌ریزی، خودکنترلی، خودنظارتی، مدیریت زمان، حافظه و سازماندهی – کلید رشد هستند. اما بسیاری از افراد مبتلا به ADHD با آنها مشکل دارند.

بدون درمان، ADHD می‌تواند مشکلات زیادی را برای بزرگسالان جوان ایجاد کند. این اختلال ممکن است احتمال بروز مشکلات مالی، درگیری با قانون، مشکل در حفظ شغل، مصرف مواد مخدر یا الکل ، تصادفات رانندگی، مشکلات روابط، بارداری ناخواسته، ابتلا به بیماری‌های مقاربتی یا تصویر ذهنی ضعیف از خود و سایر مشکلات سلامت روان را افزایش دهد.

دکتر دیوید دبلیو. گودمن، مدیر مرکز اختلال نقص توجه بزرگسالان مریلند، می‌گوید درمان ADHD به ویژه برای جوانان مهم است. او می‌گوید: «وقتی تمام عمر با این مشکل زندگی می‌کنید، شروع به فکر کردن به این می‌کنید که ‘این فقط من هستم… این فقط نوعی از شخصیت من است’. در حالی که در واقع، این شخصیت شما نیست، این یک اختلال است که به آن مبتلا هستید. این تجلی اختلال است.»

او دریافته است که درمان به جوانان کمک می‌کند تا خود را از شرایطشان جدا کنند. گودمن می‌گوید با کمک مناسب، «آنها متوجه می‌شوند که ظرفیتشان برای انجام کارهای بیشتر بسیار بیشتر است. این زمانی است که اعتماد به نفس آنها بالا می‌رود.»

درمان برای بزرگسالان جوان مبتلا به ADHD

اگر ADHD در شما تشخیص داده شود، پزشک منابعی را در اختیارتان قرار می‌دهد که می‌توانید در مورد وضعیت خود اطلاعات کسب کنید. گودمن پیشنهاد می‌کند که بهتر است افراد قبل از شروع درمان، در مورد ADHD مطالعه کنند تا بتوانند بفهمند که ADHD چیست، چگونه بر مواد شیمیایی مغز آنها تأثیر می‌گذارد و چگونه درمان می‌تواند به آنها کمک کند تا زندگی بهتری داشته باشند. بسیاری از کارشناسان توصیه می‌کنند که با سازمانی مانند کودکان و بزرگسالان مبتلا به اختلال نقص توجه/بیش‌فعالی (CHADD) شروع کنید.

پزشک شما همچنین در مورد داروهایی برای درمان ADHD با شما صحبت خواهد کرد. ممکن است یک محرک مانند متیل فنیدات (کنسرتا، ریتالین) یا آمفتامین ( آدرال ، ویوانس ) را برای متعادل کردن مواد شیمیایی در مغز خود امتحان کنید. یا اگر به دلیل عوارض جانبی یا سایر شرایط نمی‌توانید داروهای محرک مصرف کنید، ممکن است از داروهای غیر محرک مانند داروهای ضد افسردگی استفاده کنید.

به خاطر داشته باشید که به احتمال زیاد برای یافتن دارو و دوز مناسب برای شما، باید با پزشک خود مشورت کنید. این ممکن است مدتی طول بکشد.

وقتی علائم شما با دارو بهبود یافت، گودمن اغلب درمان‌هایی را برای کار بر روی مهارت‌های سازمانی، مهارت‌های بین فردی و مدیریت زمان پیشنهاد می‌دهد.

درمان شناختی رفتاری نوعی روان‌درمانی رایج برای افراد مبتلا به ADHD است. این درمان می‌تواند به شما کمک کند تا یاد بگیرید چگونه رفتار خود را مدیریت کنید و الگوهای فکری خود را کنترل کنید.

همچنین ممکن است بخواهید مشاوره زناشویی یا خانواده درمانی را در نظر بگیرید تا به شما و عزیزانتان در درک ADHD کمک کند. این جلسات می‌تواند ارتباط شما را در خانه بهبود بخشد و به شما بیاموزد که با چالش‌ها مثبت‌تر روبرو شوید.

نکاتی در مورد سبک زندگی برای ADHD

دارو و درمان تنها راه‌های بهبود علائم ADHD نیستند . کارلی دوریا، ۲۳ ساله، وقتی سال اول دبیرستان بود، متوجه شد که ADHD از نوع بی‌توجه/حواس‌پرت دارد. او این استراتژی‌ها را که به او کمک می‌کند تا برنامه‌اش را به خوبی انجام دهد، به اشتراک می‌گذارد:

• نوشتن آن. دوریا خودش را یک «لیست‌ساز» می‌نامد. او از یادآوری‌ها و لیست‌های کتبی برای پیگیری روزش استفاده می‌کند. این ممکن است شامل لیست خرید مواد غذایی، برنامه‌ریزی رویدادها یا چک لیست‌های ساده برای انجام کارها باشد.
• یادآوری‌های بصری. یادداشت‌برداری در اطراف خانه و قرار دادن اشیاء در جای مناسب خود به دوریا کمک می‌کند تا در مواقع نیاز حافظه خود را تقویت کند. او نشانه‌های بصری را مفیدتر از تلاش برای به خاطر سپردن وظایف مختلف در طول روز می‌داند.
• یک محیط تمیز. یک فضای کاری منظم، امکان تمرکز منظم برای انجام به موقع کار را فراهم می‌کند.
• آمادگی. وقتی دوریا به خارج از شهر یا به یک سفر یک روزه می‌رود، چیزهایی مانند داروهای مسکن اضافی، حوله برای مواقع بارندگی، نوشیدنی، تنقلات و هر چیز دیگری را که فکر می‌کند کسی ممکن است به آن نیاز داشته باشد، با خود می‌برد. او می‌گوید ممکن است برای بعضی‌ها زیاده‌روی به نظر برسد، اما این یکی از بهترین راه‌های او برای مقابله با علائمی مانند فراموشی است.
• مسئولیت‌پذیری. دوریا از عزیزانش می‌خواهد که او را کنترل کنند. او می‌گوید: «من وقتی مسئولیت‌پذیر هستم، خیلی بهتر کار می‌کنم. دوست پسرم می‌تواند مرا برای چیزهای خاصی مسئول بداند… چه چیز کوچک و بی‌اهمیتی باشد و چه چیز مهم‌تری مثل مدرسه یا یک ضرب‌الاجل.»