آنچه در این مطلب خواهید دید
تلاش برای وزن ایده‌آل منجر به اختلال خوردن قبل از حضور در برنامه شد
او با اجرای آهنگ «جایی آن سوی رنگین‌کمان» مجری بداخلاق برنامه امریکن آیدل، سایمون کاول، را شگفت‌زده کرد. حالا کاترین مک‌فی، نایب قهرمان آیدل، با افشای مبارزه‌اش با اختلال پرخوری عصبی، همین کار را برای زنان مشکل‌دار در سراسر کشور انجام می‌دهد.
طبق گزارش‌های مجله پیپل ، مک‌فی زمانی که برای برنامه تلویزیونی محبوب امریکن آیدل تست بازیگری می‌داد، روزی هفت بار استفراغ می‌کرد . با این حال، مک‌فی ۲۲ ساله قبل از شروع فیلمبرداری، در یک برنامه سه ماهه در مرکز اختلالات خوردن لس‌آنجلس کالیفرنیا شرکت کرد. او اولین بار مشکل خود را در شماره ماه اوت مجله Teen People که در ۳۰ ژوئن به دکه‌های روزنامه‌فروشی می‌آید، گزارش کرد.
مک‌فی در مصاحبه با مجله پیپل گفت که در ۱۳ سالگی وسواس کاهش وزن پیدا کرده بود، اما تا ۱۷ سالگی شروع به پرخوری و استفراغ نکرده بود. همانطور که در مورد بسیاری از دانشجویان مختلط صدق می‌کند، مشکلات او در دوران دانشگاه بدتر شد.
طبق آمار «بی‌اشتهایی عصبی و اختلالات خوردن مرتبط»، حدود ۴٪ از زنان در سن دانشگاه به پرخوری عصبی مبتلا هستند. پرخوری عصبی با پرخوری در مصرف مقادیر زیاد غذا و به دنبال آن پاکسازی جبرانی ( استفراغ ، استفاده از ملین‌ها ، ورزش بیش از حد) برای جلوگیری از افزایش وزن مشخص می‌شود .
بولیمیا در صورت عدم درمان می‌تواند عواقب پزشکی جدی مانند ضعف ، ناهنجاری‌های بالقوه کشنده در ریتم قلب ، آسیب کلیوی و فرسایش دندان‌ها داشته باشد . همچنین می‌تواند به تارهای صوتی آسیب برساند که می‌تواند برای خواننده‌ای مانند مک‌فی ویرانگر باشد. این یکی از دلایلی است که او تصمیم گرفت به کمک نیاز دارد.
تأثیر رسانه‌ها
اگرچه مک‌فی متوجه شد که رفتارش خودویرانگر است، اما فکر می‌کرد که این تنها راه موفقیت به عنوان یک خواننده است. مدیر برنامه‌هایش اغلب با گفتن اینکه اگر وزن کم کند، اجراها شروع می‌شوند، این موضوع را تقویت می‌کرد.
وندی کرامر، نماینده روابط حرفه‌ای در مرکز رنفرو در فیلادلفیا، می‌گوید: «پیامی که زنان و دختران جوان هر روز برای رسیدن به وزن مشخصی دریافت می‌کنند، آنقدر غیرواقعی و دست‌نیافتنی است که آنها را در معرض شکست قرار می‌دهد و باعث می‌شود احساس خوبی نسبت به بدن خود نداشته باشند.»
رنفرو متخصص درمان زنان مبتلا به اختلالات خوردن است. کرامر می‌گوید: «ما با یک اپیدمی اختلالات خوردن مواجه هستیم و مطمئناً نحوه‌ی بمباران شدن ما توسط تصاویر افراد مشهور که بسیار لاغر هستند، بر نحوه‌ی نگاه دختران به خودشان تأثیر می‌گذارد.» او مک‌فی را درمان نکرده است.
پیام‌های ترکیبی
طرفداران مک‌فی احتمالاً با ادامه مسابقه متوجه کوچک شدن بدن این خواننده شدند. کرامر می‌گوید: «این ممکن است پیام متفاوتی داشته باشد، زیرا او اینجا می‌گوید که با پرخوری عصبی دست و پنجه نرم می‌کرده و تحت درمان قرار گرفته، اما بعد در برنامه لاغرتر شده است. این یک شمشیر دولبه است.»
کرامر می‌گوید افراد مبتلا به پرخوری عصبی لزوماً لاغر نیستند. «آنها می‌توانند وزن طبیعی، کمبود وزن یا اضافه وزن داشته باشند. اما از برنامه مشخص بود که او وزن کم کرده است.»
او می‌گوید این واقعیت که مک‌فی علنی شده «فوق‌العاده است، زیرا بستری را برای والدین فراهم می‌کند تا از اینکه دخترانشان ممکن است با اختلالات خوردن دست و پنجه نرم کنند، آگاه باشند، به خصوص که برنامه‌ی امریکن آیدل یک برنامه‌ی بسیار محبوب است. این می‌تواند نقطه‌ی شروعی برای بحث در مورد اختلالات خوردن و مشکلات تصویر بدنی با دخترانشان باشد.»
او می‌گوید: «وقتی یک سلبریتی اعتراف می‌کند که مشکلی داشته، می‌تواند مفید باشد، چون این کار دری را برای دیگر زنان جوان باز می‌کند تا بگویند ‘من تنها نیستم’ و کمک بگیرند. در نهایت، [مک‌فی] یک مشکل را به عرصه عمومی کشانده است و اکنون ما این فرصت را داریم که نشان دهیم می‌توان بهبود یافت.»
نحوه درمان بولیمیا
طبق گفته‌ی Teen People، درمان مک‌فی شامل خواندن کتاب « تغذیه‌ی شهودی: یک برنامه‌ی انقلابی که مؤثر است» نوشته‌ی اولین تریبول و اِلیس رِش و همچنین شرکت در جلسات درمان فردی و گروهی شش روز در هفته بود.
مک‌فی به این مجله می‌گوید که از دو هفته قبل از ورود به برنامه تلویزیونی، پرخوری نکرده و از آن زمان نگرش بسیار سالم‌تری نسبت به غذا در پیش گرفته است.
دکتر لیندا همیلتون توضیح می‌دهد که امروزه، درمان پرخوری عصبی معمولاً شامل یک رویکرد چندرشته‌ای است، از جمله معاینه پزشکی، روانپزشکی که می‌تواند داروهای مفیدی مانند داروهای ضد افسردگی تجویز کند، روانشناس برای کمک به مقابله با محرک‌های عاطفی و مشاوره تغذیه. همیلتون یک روانشناس بالینی در شهر نیویورک است که اغلب هنرمندان نمایشی مبتلا به اختلالات خوردن را درمان می‌کند. او مک‌فی را درمان نکرده است.
او می‌گوید: «احتمالاً برای اینکه بتوانید به طور کامل بر [پرخوری عصبی] غلبه کنید، به یک سال کامل نیاز دارید و استرس احتمالاً باعث بازگشت علائم می‌شود. اما این بدان معنا نیست که باید دوباره به یک دوره کامل پرخوری عصبی دچار شوید.» مک‌فی در مجله People اذعان می‌کند که هنوز در حال یادگیری مقابله با استرس است و جویدن ناخن‌هایش را متوقف نکرده است.
عوامل محرک اختلالات خوردن
همیلتون توضیح می‌دهد: «مثل اکثر زنان، مک‌فی با ایده‌آل‌هایش جور در نمی‌آید. بنابراین، شما وارد این روال رژیم گرفتن می‌شوید و این واقعاً می‌تواند از نظر فیزیولوژیکی شما را به سمت پرخوری سوق دهد. اگر کالری خیلی کمی مصرف کنید، بدن شما سیگنال‌هایی برای پرخوری ارسال می‌کند.»
او می‌گوید این یک تله رایج است. «اغلب اوقات، رژیم گرفتن شما را به سمت پرخوری عصبی سوق می‌دهد و ممکن است دچار پرخوری عصبی شوید.»
همیلتون به سرعت اشاره می‌کند که علل دیگری نیز برای این اختلال خوردن وجود دارد. پرخوری عصبی همچنین می‌تواند ناشی از افسردگی ، اضطراب یا سوءاستفاده جنسی باشد.
همیلتون می‌گوید: «اینکه او [پرخوری عصبی] را آشکار کرده و درباره آن صحبت می‌کند، خیلی مثبت است، چون می‌تواند یک الگو باشد. اینکه او قبل از استفاده از نوار بهداشتی تحت درمان قرار گرفته، نشان از هوشمندی اوست، چون هر چه زودتر بتوانید درمان را شروع کنید، پیش‌آگهی بهتر است.»
همیلتون می‌گوید: «او خیلی شجاع بود که پا پیش گذاشت و پیامش این است که نمی‌خواهد دیگران هم در همان مسیری که او افتاد، بیفتند.»
