آلبینیسم چشمی چیست؟

کلمه «آلبینیسم» ممکن است شما را به یاد پوست یا موی روشن بیندازد. اما آلبینیسم همچنین می‌تواند بر چشم‌های فرد تأثیر بگذارد. وقتی این اتفاق می‌افتد، به آن آلبینیسم چشمی می‌گویند، یک بیماری نادر چشمی که در پسران و مردان بسیار بیشتر از دختران یا زنان اتفاق می‌افتد.

چشمان فرد مبتلا به آلبینیسم چشمی ممکن است متفاوت به نظر برسند و متفاوت عمل کنند و ممکن است فرد نیاز به استفاده از عینک مخصوص یا لنزهای تماسی داشته باشد.

اما آن فرد بینایی خود را به طور کامل از دست نمی‌دهد و با گذشت زمان بدتر نمی‌شود. در واقع، با بزرگتر شدن کودکانی که به آن مبتلا هستند، ممکن است بینایی آنها بهتر شود.

علل آلبینیسم چشمی

افرادی که آلبینیسم چشمی دارند، با آن متولد می‌شوند. در بیشتر موارد، این اتفاق به دلیل مشکلی در ژنی که از مادران خود به ارث می‌برند، رخ می‌دهد. زنان این ژن را دارند اما معمولاً علائمی ندارند. تقریباً هر کسی که شایع‌ترین نوع آن، به نام نوع ۱ یا Nettleship-Falls، را دارد، مرد است. حدود ۱ نفر از هر ۶۰۰۰۰ مرد به این بیماری مبتلا است.

نوع دیگر آلبینیسم چشمی بسیار کمتر رایج است. هر دو والدین ژن آن را دارند و هم پسران و هم دختران می‌توانند با آن متولد شوند. رنگ پوست و موی آنها همچنین می‌تواند روشن‌تر از سایر اعضای خانواده باشد. اگر هر دو والدین این ژن را داشته باشند، احتمال ابتلای فرزندشان ۱ به ۴ است.

علائم آلبینیسم چشمی

این بیماری بر شبکیه و اعصاب پشت چشم تأثیر می‌گذارد. شبکیه لایه‌ای از بافت در پشت چشم است که سیگنال‌های مغزی را در مورد آنچه فرد می‌بیند، ارسال می‌کند. اشیاء تار به نظر می‌رسند زیرا شبکیه آنطور که باید رشد نمی‌کند. نمی‌تواند تصویر واضحی ایجاد کند و اعصاب پشت چشم نمی‌توانند تصویر واضحی را به مغز منتقل کنند.

یکی دیگر از علائم، ظاهر چشم‌ها است. آلبینیسم مانع از تولید کافی ماده شیمیایی به نام ملانین در بدن می‌شود ، ماده‌ای که به چشم‌ها، پوست و مو رنگ می‌دهد. اکثر افراد مبتلا به آلبینیسم چشمی، چشمان آبی دارند. اما رگ‌های خونی داخل چشم می‌توانند از طریق قسمت رنگی (عنبیه) دیده شوند و چشم‌ها می‌توانند صورتی یا قرمز به نظر برسند.

سایر علائم چشمی عبارتند از:

• حرکات سریع چشم که قابل کنترل نیستند . چشم‌ها به سرعت به طرفین، بالا و پایین یا به صورت دایره‌ای حرکت می‌کنند. به این حالت نیستاگموس می‌گویند . در کودکان، معمولاً با بزرگتر شدن کودک بهتر می‌شود.
• حساسیت به نور شدید یا نور خورشید . چشم‌ها به نور حساس‌تر هستند زیرا عنبیه رنگ کافی برای محافظت از شبکیه ندارد. استفاده از عینک آفتابی یا لنزهای تماسی رنگی می‌تواند بیرون رفتن را راحت‌تر کند.
• مشکلات مربوط به ادراک عمق.
• چشم‌هایی که به جهات مختلف نگاه می‌کنند.
• انحراف چشم یا ” تنبلی چشم “.

افراد مبتلا به آلبینیسم چشمی معمولاً پوست یا موی روشن‌تری که در سایر انواع آلبینیسم دیده می‌شود، ندارند.  

زندگی با آلبینیسم چشمی

عینک‌های دوکانونی، عینک‌های مطالعه‌ی تجویزی و لنزهای تماسی می‌توانند به بینایی کمک کنند. برخی افراد همچنین استفاده از ذره‌بین‌های دستی را دوست دارند. و چیزی به سادگی قرار دادن نور داخلی در پشت شانه به جای جلو می‌تواند به فرد مبتلا به آلبینیسم چشمی کمک کند تا بهتر ببیند. 

اگرچه افرادی که این وضعیت را دارند می‌توانند از نظر قانونی نابینا باشند ، اما در برخی ایالت‌ها اگر از عینک‌های مخصوص با تلسکوپ‌های کوچک به نام بیوپتیک که روی آنها نصب شده است استفاده کنند، می‌توانند گواهینامه رانندگی دریافت کنند.

افراد مبتلا به آلبینیسم چشمی باید توسط چشم پزشک معاینه شوند و حداقل سالی یک بار معاینه شوند. چشم پزشک می‌تواند مطمئن شود که فرد عینک یا لنزهای تماسی با قدرت مناسب برای کمک به بهتر دیدن دارد.

کودکان ممکن است در مدرسه به دلیل اینکه نمی‌توانند مطالب روی تخته سیاه یا صفحه نمایش را ببینند، دوران سختی را سپری کنند. با مدرسه فرزندتان در مورد کتاب‌های با چاپ بزرگ، چیدمان صندلی‌ها و کمک در کلاس درس صحبت کنید. چشم پزشک فرزندتان همچنین ممکن است موارد زیر را پیشنهاد کند:

• عینک یا تلسکوپ کوچک
• برنامه‌های دیکته کامپیوتری و دستگاه‌های کامپیوتری، مانند دوربین‌های فیلمبرداری، که می‌توانند تصاویر را به فرد نزدیک‌تر کنند